چکیده: در این پژوهش سنتز پلی (بوتیلن سوکسینات) (PBS) به روش پلیمر شدن تراکمی مذاب و در دو مرحلهی استری شدن و تراکم صورت گرفت. با تغییر در مدت زمان مرحلهی تراکم، هموپلیمرهای PBS با اوزان مولکولی مختلف سنتز شدند. با توجه به مشکل بودن دستیابی مستقیم به پلی استر¬های آلیفاتیک با وزن مولکولی بالا از این روش، با استفاده از اصلاح گروه¬های انتهایی دو نمونه ی پلیمری با اوزان مولکولی پایین و تهیه ی دو نمونه، یکی با دو انتهای الکلی و دیگری با دو انتهای اسیدی و سپس افزودن آن ها به یکدیگر به یک نمونه ی هموپلیمری با وزن مولکولی بالا دست یافتیم. جهت بهبود خصوصیات این پلیمر افزون بر تلاش بر افزایش وزن مولکولی آن، یک کوپلیمر با پلی اتیلن گلیکول و یک نانوکامپوزیت با ۲% وزنی از نانو ذره ی خاک رس (کلویزیت ۳۰( B نیز از آن تهیه شد. خصوصیات نمونه ها توسط طیف سنجی FT-IR، طیف سنجی ۱H-NMR، سنجش گرانروی، انالیز وزن سنجی گرمایی، کروماتوگرافی ژل تراوا و بررسی الگوی پراش اشعه ی ایکس بررسی شد. در ادامه با استفاده از روش قالب ریزی مذاب و استخراج عامل تخلخل زا، به تهیه ی داربست های مهندسی بافت از ۳ نمونه ی هموپلیمری با اوزان مولکولی متفاوت، یک نمونه ی کوپلیمری و یک نمونه ی نانوکامپوزیتی پرداخته شد. داربست ها به صورت قرص های دایره ای شکل تهیه شدند. هر ۵ داربست ابتدا استریل شده و سپس به مدت ۲۰ روز در تماس با سرم خونی انسانی استریل قرار گرفتند تا تاثیر آنزیم-های هیدرولیز کننده ی موجود در سرم در تخریب داربست ها ارزیابی شود. خصوصیات داربست ها پس از خارج شدن از سرم توسط طیف سنجی FT-IR، اندازه گیری وزن داربست ها قبل و بعد از تخریب در سرم و تصاویر SEM بررسی گردید. نتایج، حاکی از وقوع تخریب در هر ۵ نمونه بود. همچنین مشخص شد وزن مولکولی نمونه¬های هموپلیمری تاثیر قابل ملاحظه ای بر میزان تخریب در هموپلیمر ها ندارند. نمونه ی نانوکامپوزیتی به علت تاثیر نانو ذره در نفوذ ناپذیری داربست و مقاومت آن در برابر هیدرولیز از کمترین میزان تخریب برخوردار بود. در نمونه ی کوپلیمری به علت انعطاف پذیری بیشتر زنجیر های کوپلیمر به واسطه ی حضور قطعات پلی اتیلن گلیکول و نیز افزایش در تعداد اتصالات قابل هیدرولیز به علت تشکیل باند های یورتانی میزان تخریب زیستی از تمامی نمونه ها بیشتر بود.